Participatiesamenleving is om moe van te worden. Een term die veelvuldig als nobel streven in menig beleidsstuk benoemd wordt, maar in de praktijk eigenlijk in veel gevallen voor de bewoners geen waarde heeft wanneer het concreet wordt.
Vaak zijn de besluiten al genomen, maar willen ze nog even een bijeenkomst organiseren om toch te laten zien dat ze de bewoners gehoord hebben zodat dat ook weer mooi in het verslag lijkt. Het is alsof men bang is de controle uit handen, terwijl vaak juist de initiatieven van bewoners de meest duurzaamste vorm zijn om beleidstaken uit te voeren.
Participeren wordt pas meedoen als het meedoen weer gaat lonen. Lonen in de zin van dat bewoners weer het gevoel krijgen dat er naar ze geluisterd wordt en dat hun inbreng ook nut heeft gehad. Dat ze niet telkens dezelfde verhalen aanhoren zonder dat er iets concreet gebeurd. Het meedoen moet weer ‘leuk’ worden.
Steeds vaker wordt er door gemeenten en organisaties een beroep gedaan op vrijwilligers. In veel sectoren zie je dan ook dat in het kader van reorganiseren en bezuinigen vrijwilligers steeds meer de taken van betaalde krachten overnemen. Er zijn zelfs organisaties die nadat ze betaalde krachten op straat hebben gezet ze vervolgens weer terugvragen als vrijwilligers.
Laten we vervolgens maar zwijgen over de vrijwilligersvergoedingen. Gemeenten en instanties verwachten meer inzet van de vaak al actieve bewoners. Meer hobbytijd in het helpen bezuinigen bij organisaties. Maar als er een bewoner de hand opsteekt en vraagt of ze er ook een kleine financiële bijdrage voor mogen hebben, dan zijn de rapen gaar en is vrijwilligerswerk ineens weer slechts ‘vrijwillig’.
http://www.sociaalweb.nl/blogs/participeren-is-om-moe-van-te-worden?utm_source=Mailing+Lijst&utm_medium=email&utm_campaign=Sociaalweb+nieuwsbrief+17-11-2016